Пра людскую ласку Ліхтарык, нікому непатрэбнае шчанё, ведала хіба што па ўспамінах сапраўдных ветэранаў вулічнага сабачага жыцця. Выпадкова згубленыя і выкінутыя на вуліцу, лішнія на гэтым свеце і ўцёкшыя ад жорсткай рукі, яны яшчэ памяталі шчасце ахоўваць гаспадара на прагулцы, раніцай прыносіць яму злёгку пагрызеныя тапкі, слухаць, як да болю знаёмы чалавек чухмарыць цябе за вухам. Нічога з гэтага Ліхтарык не бачыў, не чуў, не нюхаў...
У яго жыцці мала было светлых плям. Аднаго разу яму пашчасціла знайсці на сметніку ледзь не цэлы бохан хлеба, а гэта значыць, што на тыдзень можна было зашыцца далей ад усіх – і людзей, і сабак – і не прасіць міласціну: яму ўсё роўна даставаліся балючыя тумакі ад цяжэнных ботаў або вострыя зубы суседзяў па падвале. Холад, голад, беспрытульнасць – вось што суправаджала кожны бяздомна-шчанячы дзень Ліхтарыка.
... Мяккія, цёплыя дзіцячыя пальчыкі нясмела дакрануліся да шчанюковай поўсці. У Ліхтарыка сіл не было нават адпаўзці ўбок – знясіленае горкай «жытухай», шчанё прыгрэлася на люку цеплатрасы.
- Тата, давай сабачку сабе возьмем. Мы яе адмыем, адкормім – не горш за пародзістых будзе.
- Ты ж ведаеш, нам нельга трымаць сабак. У браціка алергія. А са здароўем не жартуюць. Вунь і ад Жэўжыка прыйшлося пазбавіцца...
- Але ж яму трэба дапамагчы...
Так Ліхтарык апынуўся ў прытулку для бяздомных жывёл. Хоць і за кратамі, у клетцы, але тут было і цёпла, і сытна. Менавіта ў прытулку Ліхтарык спазнаў шчасце лізнуць у нос чалавека з добрымі вачыма. Толькі гэтыя людзі з клапатлівымі рукамі чамусьці часта паўтаралі: «У цябе толькі пяць дзён. Толькі пяць...»
Што за «пяць дзён» Ліхтарык зразумеў тады, калі аднойчы ў прытулак зайшла маладая пара, якая шукала сабе махнатага сябра, і... выбрала не яго.
... Белыя сцены. Добры чалавек у белым халаце. Па іголцы шпрыца слязінкаю сцякла кропелька...
Не трэба, людзі! Я застацца хачу!! З ВАМІ ЗАСТАЦЦА!!!
ЗАМЕСТ ЭПІЛОГА
Клопат пра беспрытульных махнацікаў ледзь не цалкам ляжыць на плячах грамадскіх арганізацый і самаахвярных людзей, якім сорамна глядзець у вочы бяздомнаму сабаку. Але беспрытульных менш не становіцца. У кватэрах супрацоўнікаў прытулкаў жыве па некалькі хвастатых і вусатых кватарантаў. Але гэта сітуацыю не выратуе. Штожзённа не адзін дзесятак вулічных бадзяг падзяляе лёс Ліхтарыка – іх таксама НЕ ВЫБРАЛІ.
Няўжо ў век інфармацыі і высокіх тэхналогій звычайную чалавечую дабрыню і спагаду замянілі нажыва і жалезная ашчаднасць?
